Öncelikle uzun bir aradan sonra herkese merhaba!siteye giriyodum ara sıra ama msj yazmaya vaktim olmuyordu. Neyse çoğunuzun bildiği gibi bu yıl usta öğretici olarak çalıştım.Benim için çok çok zor bir yıldı. Mlum hem çalışmak hem okumak çok zor.Okulun ilk günüydü,çok heyecanla gitmiştim, yeni öğrencilerim olacaktı, mutluydum. Taki bomboş bir sınıf görene kadar..... küçücük ve bomboş bir oda.... hayal edin. İlk şoku atlattıktan sonra ne yapacağım diye düşünmeye başladım.Müdürle konuştum bana bir hafta içinde eşyaların geleceğini söylediler,tamam dedim.Bende yavaş yavaş sınıf duvarlarını süslemeye başladım.İşim çok zordu bunu biliyordum ama bu işi seviyorum ve bunları yaparken zevk alıyordum.Bir hafta geçti,gelen giden yoktu.Ben o sırada sınıfa bir halıfileks aldırdım.sonra okulda bulunan birkaç sehbayı sınıfa getirdim.Müdürle konuştum bana ikinci hafta geleceğini söyledi yine tamam dedim.İkinci üçüncü dördüncü derken haftalar geçti ama eşya yok!Bir köy okuluydu ve velilerin durumu malum.Bu yüzden çocukların makas,boya vs şeylerini alamıyorlardı.Sınıfta halı,dolap ve sehpadan başka bişey yoktu.Tabi bide ana sınıfına ne kadar benzemesede benim duvarlara yaptığım süsler.....Sonra çocukların eşyalarınıda kırtasiyeye gidip okulun parasıyla aldım.Aldım almasına ama sınıfta hala eşya yoktu ne yapacaktım? Müdürle hergün konuşuyordum ama çok pasif biriydi. Milli eğitime ana sınıfının gerekli evraklarını bile doğru gönderemedi. Milli eğitime sürekli gidip eşya olmadığını her fırsatta söylüyordum ama ilgilenmediler,bahaneler uydurdular.Baktım olmuyo belediye başkanına gittim. tamam hallederiz falan dedi il milli eği.falan aradı ama yok.ben alırım dedi eşyaları dedi sevindim doğal olarak.Ama almadı... sürekli yanına gittim herdefasında tamam diyodu ama yok...Düşünün sınıfta oyuncak bile yoktu ve ben aylarca o boş sınıfta küçücük sehbaların üstünde sandalyemiz bile olmadan birşeyler yapmaya çalıştım. Bu okadar zorduki benim için anlatamam.Sanırım yaşamadan bilinmez.Çocuklardan evlerindeki oyuncakları getirmeleri istedim getirdikleri oyuncakları gördüğümde içim parçalandı.Hepsi oyuncaklıktan çıkmıştı.Oyuncak onar için belkide televizyonda gördükleri şeydi.Gittim birkaç parça oyuncak aldım.Sınıfa o oyuncakları getirdiğimdeki manzarayı hayatım boyunca asla unutmam. O gözlerindeki mutluluğu anlatamam.... birkaç lego ve evcilik köşesi oyuncaklarındandı.... Bütün bir gün boyunca bıkmadan usanmadan onlarla oynadılar.Onları seyrederken içimde büyük bir hüzün vardı.Okula ziyarete ilçe milli eğ. müdürü geldi halimizi gördü,bu niye böyle şunu niye böyle yaptınız diye konuştu,alacaz eşyaları falan filan dedi ve gitti...elde var sıfır.Günler benim için çok zor geçti çünkü eşya olamdan yapabileceğiniz şeyler okadar kısıtlıki...Yine benim çabalarımla bir okulun eski eşyalarını okulun bitmesine iki ay kala getirdik.O eşyaları gördüklerinde okadar çok mutlu oldularki.....Ve sadece iki ay, azda olsa sınıf ana sınıfına benzedi. Daha birçok şey oldu....Şimdi soruyorum,bu insanlarda hiç mi vicdan yok mu? Ana sınıfı dediğin boş ve küçücük bir oda açıp içine de afedersiniz çocukları tıkmak mıdır?Artık bişeyler yapmak gerekir.Bizler hala sen şu üniversiteden mezun oldun,sen usta öğreticisin,sen sözleşmelisin kalitesizsin vs vs lerle uğraşıyoruz ama asıl geçekleri görmüyoruz.Hep birlikte hareket edeceğimize onla bunla uğraşıyoruz.Biz bunlarla uğraşırsak bu sorunlar nasıl çözülür?Okul öncesi eğitim zorunlu olacak diyorlar nasıl olacak?Böyle sınıflar açarak mı?Bu çocukların hiç değeri yokmu kimsenin gözünde?Herkes seçim zamanı gelince atıp tutmasını biliyor ama kimsenin bişey yaptığı yok!Çaresizliğin ne demek olduğunu okadar iyi anladım ki...Bu yaşadıklarım benim için çok acı deneyimler oldu.Herşeye rağmen hala onları unutamıyorum çoğu sorunlu çocuklardı çok zorlandım ama onların suçu neydi ki? Aile faktörüne hiç girmiyorum tahmin edersiniz.İşte böyle koca bir yıl böyle geçti.Buraya kadar sabredip okuduğunuz için teşekkürler...