Oyun, çocuğa işbirliği yapmayı ve paylaşmayı öğretir. Üç-dört yaşındaki çocuklar bir araya gelir gelmez kaynaşır; çünkü oyun onların uyuşma noktalarıdır. Kardeşi olmayan çocuklar bile oyuncaklarını paylaşırlar.

Oyun, özellikle şımarık yetiştirilmiş çocukların özgeci olmasına ve sosyalleşmesine büyük katkı sağlar. Şımarık çocuklar oyunda önceleri sorun çıkartabilir ve uyum sağlamakta zorluk çekerler. Her evde olduğu gibi dediklerinin yapılmasını umar, sırasını beklemek istemez, kuralları ihlal ederler. İtiraz edince darılır, oyunu bozar ve oyundan ayrılırlar. Evin tek çocuğu olanlar ile fazla oyun oynamamış ve çok arkadaşı olamyan çocuklar da ilk etapta oyuna uyum sağlayamazlar. Fakat zamanla bunun üstesinden gelirler.

Sonuç olarak, ailelerin hem bir sosyal paylaşım aracı hem de fiziksel, ruhsal ve kişisel gelişim yöntemi olarak 'oyun' kavramına ciddiyetle eğilmeleri ve çocuklarını yönlendirmeleri gerekiyor.
Çetin Özbey