ben de ilköğretimde yarım gün çalışıyorum,kadroluyum ve mesleğimden HİÇ MEMNUN DEĞİLİM
eğer değiştirme şansım olsaydı kesinlikle değiştirirdim,hep dua ediyorum inşallah bir gün öyle bir şans verirle diye...
1yıl lisede çalıştım,öğretmen olduğumu o zman anladım...harikaydı,bi şeyler öğretiyorsunuz,adam yerine konuluyorsunuz,değer görüyorsunuz...önemli bir şeyler yaptığınızı hissediyorsunuz...
anasınıfında çalışmak bana hiç keyif vermiyor,yaptığım işi önemli,değerli hissedemiyorum...böyle hissettiren nedir?öncelikle veliler;bana ablası diye hitap etmeleri,sen diye konuşmaları,bakıcı gibi görmleri,yok terledi mi,yok onu yemez...gibi konuşmaları,ahkam kesmeleri kafa tutmaları beni deli ediyor...hele ki okula çocuğunu almaya gelmeyemler...sen beklemeye mecbursun nsılsa...
sonra idare..parayı istediği gibi harcar,sınıfa yetırım yok,sınıf rezalet durumda...anasınıfı öğretmenlrinin okulla ilgili hiç bi şeyden haberi olmaz,sane değer verilmez...5dk sınıftan çıksan sorun olur...vs.
sonra öğretemn arkadaşlar...aa ne güzel dökersin oyuncakarı oynarlar...siz ne öğretiyosunuz ki?aaa siz sayı falan d mı öğretiyosunuz
öğretmen arkadaşlarımız bile bizim mesleğimizi küçük görüyorlar...bu böyle...toplumda anasınıfı öğretömenininstatüsü yok...ne iş yapıyosun öğretmenim,branş ne anasınıfı...o zaman bakış değişiyor hemen...
ben bunları düşünüyorum...eminim buraya yazanların çoğunun fırsatı olsa bölümlerini değiştirmek isterlerdi...samimiyete inanmıyorum,kendimizi kandırmaya çalışıyoruz belki de...
yaramaz,hiç bi şeyden anlamayan çocuklar,kalabalık sınıflar,yetersizfiziki ortam,idare,veliler,toplum..teneffüz derdi...1000 tane sıkıntı...ben mutlu değilim maalesf
hemen bu mesleği bırakın diyenlere de anca gülerim...mecbur olduğu için sevmediği işi yapmak zorunda kaln ne çok insan var biliyor musunuz?hele bu devirde,bu şartlarda?
ama mutlu değilim diye de asla işimi savsaklamam,yapabildiğimin en iyisini yapmaya çalışırım...veliye,idareye karşı tutumum ciddidir...
amaaaa...bir kaç arkadaş daha yazmış,ben de kendimi boş yere yıprattığımı,değmediğini düşünüyorum...
şimdi kendi çocuğum da var,eve geldiğimde tüm sabrım tükemiş oluyor...yazık
eğer değiştirme şansım olsaydı kesinlikle değiştirirdim,hep dua ediyorum inşallah bir gün öyle bir şans verirle diye...
1yıl lisede çalıştım,öğretmen olduğumu o zman anladım...harikaydı,bi şeyler öğretiyorsunuz,adam yerine konuluyorsunuz,değer görüyorsunuz...önemli bir şeyler yaptığınızı hissediyorsunuz...
anasınıfında çalışmak bana hiç keyif vermiyor,yaptığım işi önemli,değerli hissedemiyorum...böyle hissettiren nedir?öncelikle veliler;bana ablası diye hitap etmeleri,sen diye konuşmaları,bakıcı gibi görmleri,yok terledi mi,yok onu yemez...gibi konuşmaları,ahkam kesmeleri kafa tutmaları beni deli ediyor...hele ki okula çocuğunu almaya gelmeyemler...sen beklemeye mecbursun nsılsa...
sonra idare..parayı istediği gibi harcar,sınıfa yetırım yok,sınıf rezalet durumda...anasınıfı öğretmenlrinin okulla ilgili hiç bi şeyden haberi olmaz,sane değer verilmez...5dk sınıftan çıksan sorun olur...vs.
sonra öğretemn arkadaşlar...aa ne güzel dökersin oyuncakarı oynarlar...siz ne öğretiyosunuz ki?aaa siz sayı falan d mı öğretiyosunuz
öğretmen arkadaşlarımız bile bizim mesleğimizi küçük görüyorlar...bu böyle...toplumda anasınıfı öğretömenininstatüsü yok...ne iş yapıyosun öğretmenim,branş ne anasınıfı...o zaman bakış değişiyor hemen...
ben bunları düşünüyorum...eminim buraya yazanların çoğunun fırsatı olsa bölümlerini değiştirmek isterlerdi...samimiyete inanmıyorum,kendimizi kandırmaya çalışıyoruz belki de...
yaramaz,hiç bi şeyden anlamayan çocuklar,kalabalık sınıflar,yetersizfiziki ortam,idare,veliler,toplum..teneffüz derdi...1000 tane sıkıntı...ben mutlu değilim maalesf
hemen bu mesleği bırakın diyenlere de anca gülerim...mecbur olduğu için sevmediği işi yapmak zorunda kaln ne çok insan var biliyor musunuz?hele bu devirde,bu şartlarda?
ama mutlu değilim diye de asla işimi savsaklamam,yapabildiğimin en iyisini yapmaya çalışırım...veliye,idareye karşı tutumum ciddidir...
amaaaa...bir kaç arkadaş daha yazmış,ben de kendimi boş yere yıprattığımı,değmediğini düşünüyorum...
şimdi kendi çocuğum da var,eve geldiğimde tüm sabrım tükemiş oluyor...yazık
)
