Birçok evde günlük yaşayışın belli bir düzen içinde gelişmemesi, çocukları birçok bakımdan olumsuz etkiler. Eve gelişi-gidişlerin, gece uyumanın ve sabah uyumanın, yemek saatlerinin düzensiz olması çocuğa ruhsal, bedensel ve sosyal yönde zarar verir.
Bazı evlerde her iki kardeş okuldan gelir, anahtar ya çocuklardan birinde, ya komşuda ya da paspasın altındadır. Çocuklar içeri girer girmez çantalarını ve okul formalarını rasgele ortalığa atarlar. Mutfağa geçip birer sandviç yaparak karınlarını doyurmaya çalışırlar. Ya her iki kardeş beraber sokağa çıkarlar, ya da biri dışarı çıkar, diğeri de bilgisayar başına geçer. Bir-iki saat sonra anne argın yorgun bir şekilde veya oldukça keyifsiz bir ruh haliyle içeri girer. Üstünü başını değiştirdikten sonra mutfağa geçer ve çocuklara seslenir: Çocuklar aç mısınız?
Çocuklar aç olmadıklarını söyleyince, anne hazır ve kolay bir şeyler yiyerek akşam yemeğini aradan çıkarır. Baba ya dışarıda yemek yemiş olarak gelir ya da diğerleri gibi hazır yiyeceklerle televizyon karşısında karnını doyurmaya çalışır.
Anne baba çocuklarla pek ilgilenmezler. Anne ya örgüsünü örer ya da televizyon dizisini izler. Çocukların aradan bir yükselen sesleri annenin dizideki konuşmaları kaçırmasına, dolayısıyla annenin sinirlenerek bağırmasına yol açar. Baba ise, ya gazete okur ya başka bir odada televizyon izler ya da internette chat yapar. Anne baba çocukların ders çalışıp çalışmamasını yeterince önemsemez, onlar için önemli olan çocukların sessiz ve kavgasız durmalarıdır. Arada bir, “çocuklar ödevlerinizi yapın, derslerinizi çalışın,” demeyi ihmal etmezler.
Çocukların veya anne babanın beli bir yatma saatleri olmaz. Anne babanın uykusunu o günkü televizyon programları belirler. Eğer hoşlarına giden bir film varsa gece saat bir-ikiye kadar otururlar. Çocuklar, hangi saatte uyumaları gerektiğini bilmezler. Bazen anne babalarının “erken uyuyun yoksa sabah okula geç kalırsınız,” uyarılarını duyarlar; ama pek oralı olmazlar. Çocuklar bazen anne babayla filmi izleyip saat iki de yatarken, bazen de televizyon seyrederken koltukta uyuya kalırlar.
Sabah baba, acele giyinip kahvaltı yapmadan kendini dışarıya atar. Çocuklar ya annelerinin defalarca bağırması sonucu ya da kendileri uyanırlar. Kimi kahvaltı yapmadan ve beslenmesini kendisi hazırlayarak çıkar. Kimi de beslenmesiz okula gider. Bazı çocuklar annelerine şöyle derler: “Anne öğretmen hazır yiyecekler götürmemizi istemiyor, evinizde yumurta, köfte, meyve vb. şeyler getirin diyor.” Anne çocuğun söylediklerine öfkelenerek şöyle tepkide bulunur: “Başların sana da öğretmenine de! Al şu parayı kantinden bir şeyler alıp zıkkımlan.
Hafta sonu ve diğer tatillerde ebeveynlerin yatma saati daha da geç olur ve dolayısıyla gündüz uyanmaları saat 11-12’yi bulur. Çocuklar daha erken uyanıp farklı işlerle uğraşırlar. 2-4 yaşlarındaki çocuklar çeşitli kazalara yol açarken, daha büyük çocuklar ya sokağa çıkarlar ya da evde televizyon seyrederler veya bilgisayarla meşgul olurlar.
Böyle düzensiz bir yaşam tarzı birçok evde yaşanmaktadır. Çocukların sağlıklı ve başarılı gelişmeleri için aile içi düzen çok önemlidir. Çocukların sorumluluk sahibi olması ve anlamlı sosyal ilişkiler geliştirmesi düzenli bir aile ortamında mümkün olabilir.
Anne, ister çalışsın ister çalışmasın, çocukların eve geldiği saatte mutlaka evde bulunmalıdır. Eğer anne işinden dolayı geç gelecekse, evde çocukları bekleyen ve karşılayan birilerinin olması gerekir. Evde yemek yeme belli aralıklarda olmalı ve yemekler masada veya sofrada yenilmelidir. Mümkünse bütün aile bireyleri sofra başında olmalıdır. Anne her sabah çocuklarından önce uyanarak kahvaltı hazırlamalı ve çocuklara kahvaltı yaptırdıktan sonra okula göndermelidir. Çocukların düzenli bir uyku saati olmalı ve o saat yaklaştığında gerekli hazırlıklar yapılmalıdır. Çocukların okul durumu günü gününe takip edilmeli ve ödevlerini yapmaları konusunda gerekli destek sağlanmalıdır.
(alıntıdır)