:36_3_12:nasıl ve nereden başlamalıyım? İçimde çoşan duyguları,kırgınlıkları,sıkıntıları...en önemlisi bir anneye olan sevgiyi ve özlemleri,nasıl anlatmaya başlamalıyım?
Daha dün değilmiydi? Beni okula bıraktığın gün.Eteğine yağışıp 'ne olur anne,beni bırakma!'diye ağlamıştım.içimden geçen korkuları,terkedilmişlik duygusunu ve yalnızlığımı anlamamıştın bile...Oysa ben ogünü ve diğer günleri hiç unutmadım.Sana ihtiyaç duyduğum anda yanımda yoktun,bana 'nedenler' sıralıyordun bir dizi.Kim dinliyordu ki onları; yüreği sıkışan ve sadece seni isteyen o çocuk seni duymuyordu bile
Sonra anladımki okul güzelmiş, ikinci annede öğretmenmiş.Ben yapmalıymışım bütün bu resimleri,boyamaları, faaliyetleri yorulmadan, bıkmadan.Kolay olmadı şu sorumluluk denen şeyi öğrenmek.
Artık alışmaya başladım kendi işimi kendim yapmaya.
Anne farkındamısın bilmem bugünlerde çok şişmanladın.Sana birşeyler oluyor.Son günlerde bana birşeyler anlatmaya çalışıyorsun.Yeni bir bebek,küçük bir kardeş,küçük bir misafir...Birgün kucağında ağlayan bir bebekle gelmiştin evimize.'küçük misafirimiz geldi'. diye seslenmiştin.Demekki kardeş buydu...
işte yine içimde fırtınalar kopuyordu,okula başladığım o ilk gün gibi.Zor geliyordu,ağlamak, anlatmak,ya da anlatamamak.sen benim annemdin, okucak benimdi ve ben koşabilirdim ancak açılan kollarına...O kucak hep dolu artık koşamıyorum.Ciyak ciyak bu bebek kardeşmiş, o küçük bir misafirmiş. o geldi diye evde herşey değişti.Gelen misafirler hep birgün giderler derdin bu neden gitmiyor anne?Sen değiştin,babam değişti hatta anneannem bile.Artık babam bana eskisi gibi 'PRENSESİM' diye seslenmiyor,yatarken masal okumuyor.Bütün gülücükler hp ona...Ne zor şeymiş bir anneyi kaybetmek...Anlatacaklarını 'Sonra nalatırsın.'diye ertelenmek.Kırılan oyuncağın acısını,yırtılan defterin üzüntüsünü tek başına taşımak ne zor.Ne yapmalıyım anne,eskisi gibi olman için,eskisi gibi sevip sarman için? Onun gibi emekleyip,onun gibimi konuşmalıyım?
SÖYLE, NE YAPMALIYIM KEYBETTİKLERİMİ GERİ KAZANMAK İÇİN?...:36_15_4:[size=medium][/size]
NOT: alıntıdır arkadaşlar... bu güzel makaleyi yazan PDR: Atiye KOÇ' a teşekkürler.
Daha dün değilmiydi? Beni okula bıraktığın gün.Eteğine yağışıp 'ne olur anne,beni bırakma!'diye ağlamıştım.içimden geçen korkuları,terkedilmişlik duygusunu ve yalnızlığımı anlamamıştın bile...Oysa ben ogünü ve diğer günleri hiç unutmadım.Sana ihtiyaç duyduğum anda yanımda yoktun,bana 'nedenler' sıralıyordun bir dizi.Kim dinliyordu ki onları; yüreği sıkışan ve sadece seni isteyen o çocuk seni duymuyordu bile
Sonra anladımki okul güzelmiş, ikinci annede öğretmenmiş.Ben yapmalıymışım bütün bu resimleri,boyamaları, faaliyetleri yorulmadan, bıkmadan.Kolay olmadı şu sorumluluk denen şeyi öğrenmek.
Artık alışmaya başladım kendi işimi kendim yapmaya.
Anne farkındamısın bilmem bugünlerde çok şişmanladın.Sana birşeyler oluyor.Son günlerde bana birşeyler anlatmaya çalışıyorsun.Yeni bir bebek,küçük bir kardeş,küçük bir misafir...Birgün kucağında ağlayan bir bebekle gelmiştin evimize.'küçük misafirimiz geldi'. diye seslenmiştin.Demekki kardeş buydu...
işte yine içimde fırtınalar kopuyordu,okula başladığım o ilk gün gibi.Zor geliyordu,ağlamak, anlatmak,ya da anlatamamak.sen benim annemdin, okucak benimdi ve ben koşabilirdim ancak açılan kollarına...O kucak hep dolu artık koşamıyorum.Ciyak ciyak bu bebek kardeşmiş, o küçük bir misafirmiş. o geldi diye evde herşey değişti.Gelen misafirler hep birgün giderler derdin bu neden gitmiyor anne?Sen değiştin,babam değişti hatta anneannem bile.Artık babam bana eskisi gibi 'PRENSESİM' diye seslenmiyor,yatarken masal okumuyor.Bütün gülücükler hp ona...Ne zor şeymiş bir anneyi kaybetmek...Anlatacaklarını 'Sonra nalatırsın.'diye ertelenmek.Kırılan oyuncağın acısını,yırtılan defterin üzüntüsünü tek başına taşımak ne zor.Ne yapmalıyım anne,eskisi gibi olman için,eskisi gibi sevip sarman için? Onun gibi emekleyip,onun gibimi konuşmalıyım?
SÖYLE, NE YAPMALIYIM KEYBETTİKLERİMİ GERİ KAZANMAK İÇİN?...:36_15_4:[size=medium][/size]
NOT: alıntıdır arkadaşlar... bu güzel makaleyi yazan PDR: Atiye KOÇ' a teşekkürler.
