merhabalar
öğretmen değilim, daha önce de sizlerle idim .uzun zaman dır girmemiştim.
neyse asıl görevim ebelik ti ,9 yıl kadar bu mesleği yaptım ,şu an branşlaştım ve diyabet eğitim hemşireliği yapıyorum.
size ebe olduğum zaman başımdan geçen bana göre ilginç bir olayı anlatmak istedim...
doğuda görev yapıyorum yol yok araba yok ...gerçekten mahrumiyetin diz boyu olduğu bir yer de çalışıyorum ,urfanın bir köyü..
doğum için çağırdılar at arabası ile ,eşimle beraber gittik ,zavallı eşim.. benn doğum olayını gerçekleştırene kadar dışarda beklerdi ..annenin 7. doğumu ve bana yardım eden genç bir kız var kadının kızı olduğunu daha sonra anladım ,türkçe bilmiyorlardı ,zor iletişim kuruyordum 7. doğum kolay olur zannettim ,ama yanıldığımı daha sonra anladım, çoçuk çıkımda göüyorum fakat bır turlu gelmıyor, o kadar zorda kaldım ki aslında gayet başarılı biriyim, olmuyor ...urfa merkeze göndermek istesem araba yok.. saatler geçti artık tüm ümüdüm kesıldı ne olur sa olsun araba bulmaya çalışın dedim... saatler bana o kadar uzun geldiki neyse uzatmayayım çocuk kesin öldü diyorum kendi kendime ...derken arabanın ışığı görundü ...oh derken bebek elime doğdu )) ve o kadar da güzeldiki anllatamam hiç bir şeyi de yok tu çok sevinmiştim ölmediğine ....öldürmeyeni allah öldürmüyor derler ya gerçekten de öyle imiş
ve hiç bir şey olmadı o bebeğe
ama aynı duyguları ordunun bir ilçesin de görev yaparken yaptırmak zorunda kaldığım ilk doğumda yaşayamadım... bur da da doğanın acizliğine maruz kaldık yollar 9 gün kardan dolayı kapalı kaldığı insanların yürürken donma tehlikesi yaşadığı bir dönem de komşunun bebeğinin doğumunu yaptırdım ve ilk doğum olduğu için zor doğdu zor doğuma bağlı çocukda beyın gelişemedi şu an zekası yerınde değil incelemelerde doktorlara sorun zor doğumla alakalımı imiş dedim ,doktorlar ;onla alakası yok demişler ,ama benim içim ..öyle demiyor.kendimi suçlu hissetmiyorum ,elimde olan bir durum yok tu... yine de hava iyi olsa ve merkezde yapsa belki diyorum içimden...
öğretmen değilim, daha önce de sizlerle idim .uzun zaman dır girmemiştim.
neyse asıl görevim ebelik ti ,9 yıl kadar bu mesleği yaptım ,şu an branşlaştım ve diyabet eğitim hemşireliği yapıyorum.
size ebe olduğum zaman başımdan geçen bana göre ilginç bir olayı anlatmak istedim...
doğuda görev yapıyorum yol yok araba yok ...gerçekten mahrumiyetin diz boyu olduğu bir yer de çalışıyorum ,urfanın bir köyü..
doğum için çağırdılar at arabası ile ,eşimle beraber gittik ,zavallı eşim.. benn doğum olayını gerçekleştırene kadar dışarda beklerdi ..annenin 7. doğumu ve bana yardım eden genç bir kız var kadının kızı olduğunu daha sonra anladım ,türkçe bilmiyorlardı ,zor iletişim kuruyordum 7. doğum kolay olur zannettim ,ama yanıldığımı daha sonra anladım, çoçuk çıkımda göüyorum fakat bır turlu gelmıyor, o kadar zorda kaldım ki aslında gayet başarılı biriyim, olmuyor ...urfa merkeze göndermek istesem araba yok.. saatler geçti artık tüm ümüdüm kesıldı ne olur sa olsun araba bulmaya çalışın dedim... saatler bana o kadar uzun geldiki neyse uzatmayayım çocuk kesin öldü diyorum kendi kendime ...derken arabanın ışığı görundü ...oh derken bebek elime doğdu )) ve o kadar da güzeldiki anllatamam hiç bir şeyi de yok tu çok sevinmiştim ölmediğine ....öldürmeyeni allah öldürmüyor derler ya gerçekten de öyle imiş
ve hiç bir şey olmadı o bebeğe
ama aynı duyguları ordunun bir ilçesin de görev yaparken yaptırmak zorunda kaldığım ilk doğumda yaşayamadım... bur da da doğanın acizliğine maruz kaldık yollar 9 gün kardan dolayı kapalı kaldığı insanların yürürken donma tehlikesi yaşadığı bir dönem de komşunun bebeğinin doğumunu yaptırdım ve ilk doğum olduğu için zor doğdu zor doğuma bağlı çocukda beyın gelişemedi şu an zekası yerınde değil incelemelerde doktorlara sorun zor doğumla alakalımı imiş dedim ,doktorlar ;onla alakası yok demişler ,ama benim içim ..öyle demiyor.kendimi suçlu hissetmiyorum ,elimde olan bir durum yok tu... yine de hava iyi olsa ve merkezde yapsa belki diyorum içimden...
