:36_3_3:

     Çalıştığım özel okulda diğer öğretmen arkdaşımın sınıfında ailesinden ilgi göremediği için yaşadığı  duygusal problemleri vardı Çocuk akşama kadar arkadaşları ne yaparsa o tam tersini yapıyordu arkadaşımın işi çok zordu Bir gün arkadaşım onu sınıfa adapte edebilmek için çok uğraşmış çok üzerinde durmuştu çocuk içinde bulunduğu boşluktan dolayı bunu ters algımış olacak ki birden agresifleşip her yeri dağıtmaya masaları sandalyeleri dağıtmaya başlamıştı sınıfa girdiğimde inanamamıştım diğer öğrencileri oyun odasına aldıktan sonra onu da yemekhaneye aldık orada sakinleşmesini bekledik arkadaşım artık yılmıştı sanırım ve sinirleri bozulduğu için ağlıyordu çocuğun ailesiyle falan konuşulurken bende yemekhaneye gidip o öğrencimizin tam karşısına oturup gözlerimi ona diktim ve sevgi dolu ona bakmaya başladım onun buna ihtiyacı vardı o an birisine güvenmeye...
Ötelenmişti adı zor çocuğa çıkmıştı "KEŞKE ALINSA BU OKULDAN"DİYE DÜŞÜNEN ARKADAŞLARIMIZ BİLE VARDI ama her çocuk her zaman sevilmeyi bekler mantığıyla haraket eden bir öğretmen olarak ona sevgi dolu bakışlarımı daha da büyüttüm tam o sırada "Ne var sen neden bana bakıp duruyorsun? Maymun mu oynuyor? " dedi.Hiç istifimi bozmadım gülerek " yooo hayır seni çook seviyorum da ondan " dedim. Çok şaşırdı o an utandığını hissettim yutkundu boynunu eğip oturdu o ters çocuk yumuşacık olmuştu içimden başarrrdııııımm dedim o an...
Ve bu durumun üzerinden 15 gün kadar bir zaman geçmişti her şey aynı seyrinde giderken benim süpriz bir şekilde devlete atamam çıktı oradan ayrılacaktım. Bunu o öğrencimiz de duymuş yanıma geldi " seni çok seviyorum öğretmenim bizi görmeye gel " dedi.
O an nerelere saklansam nasıl ağlasam bilemedim ona sımsıkı sarıldım ve ziyaretlerine sık sık gittim şimdi durumu iyi sosyal uyumu becermeye başladı çok mutluyum sevgini gücü bu olmalı değil mi arkadaşlar?