Küçük balık yiyecek bir şey sanıp hızla atıldı çapariye. Önce müthiş bir acı duydu dudağında. Gümbür gümbür oldu yüreği, sonra hızla çekildi yukarıya. Aslında hep merak etmişti, denizlerin üstünü. Neye benzerdi acep gökyüzü. Bir yanda büyük bir merak, bir yanda ölüm korkusu. "Dudağı yanıklar" denir, şanslıdır onlar. Hani görüp de gökyüzünü, insanı, oltadan son anda kurtulanlar. Ne çare balıkçının parmakları hoyratça kavradı onu. Küçük balık anladı yolun sonunun geldiğini. Koca denizlere sığmazdı yüreği, oysa şimdi yüzerken küçücük yeşil leğende cansız uzanıvermiş dostlarına değiyordu minik yüreği. İnsanlar gelip geçtiler önünden. Bir kedi yalanarak baktı gözünün içine. Yavaşça karardı dünya, başı da dönüyordu. Son bir kez düşündü derin maviyi, beyaz mercanı, bir de yeşil yosunu. İşte tam o sırada eğilip aldım onu, yürüdüm deniz kenarına. Bir öpücük kondurdum başına. İki damla gözyaşından ibaret, sade bir törenle saldım denizin sularına. Bir an öylece bakakaldı, sonra sevinçle dibe daldı gitti, tüm kederimi söküp atarak. Teşekkürü de ihmal etmemişti, birkaç değerli pulunu elime avuçlarıma bırakarak. Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme. Sorar gibiydiler, neden yaptın bunu diye..





"BİR GÜN" dedim!!!
"BULURSAM KENDİMİ YEŞİL LEĞENDEKİ KÜÇÜK BALIK KADAR ÇARESİZ, SON ANA KADAR HEP BİR UMUDUM OLSUN DİYE.."

gelen nedir ki elimden,
nedir tüm yapabileceğim;
tutunmak adına hayata?...
nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa,
nasıl düz olur iniş çıkışlar?...
deme...
deme işte böyle,
vardır, vardır bir neden;
belki de daha fazlası,
kapıyı açman yeterli olmaz mı,
açmaya çalışman hiç olmazsa;
çıkmazlarda kalma,
çıkış vardır,
vardır işte


yoo, hayata küsüp, oturmak;
herşeyi olduğu gibi bırakmak;
vazgeçmek hele,
hayattan kopmak, hiç yok...
ayağa kalk,
geçen ve dönmeyecek dakikalardan,
kopmadan,
yaşamaya koyul..
ve hatta,
gülümse bile!...