Çocukluğum, Çocukluğumuz

O zaman yaşam parlak jelatinli bir şeker,bazen gökyüzündeki özgür bir uçurtma,bazende annelerimizi kucakladığımız anın sıcaklığından ibaretti yalnızca..

Bir eli tutmak,bir kucağın sıcaklığını duymak,uykuya dalarken şefkatli bir eli sıkmak ihtiyacı duyduğumuz..

Belki bir çikolata belki bir külah dondurma için dakikalarca dil döküp zafere ulaştığımızda gözlerimizin parladığı yıllardı..

İlk cümlelerimizi kurduğumuzda anlaşılamamanın kızgınlığıdır hırçınlığımız..Farkedilmek istenmemizdir..Bundandır duvarları bile bazen rengarenk boyadığımız..

Annenin mutfağa ,babanın gazeteye dalmasıdır çoğu zaman bizi huysuzlaştıran ve belkide en sevdiğimiz oyuncağı bile kırdıran...

Oysaki sıcak bir kucaktır en fazla umulan..

Çocukluğum ,çocukluğumuz..

Hayatı aşağıdan yukarıya seyrettiğimiz yıllar..

Büyükler konuşurken sözüne karışılmayan,bir topun peşinde koşmaktan yorulunmayan,sarı saçlı bebeğin uyutulmasından keyif aldığımız yıllar..

Bayramlar; elleri öpmeye yarıştığımız,elimize konan bir şeker,bir mendil ve harçlıktan ibaret sandığımız bayramlıklarımızı seyre daldığımız anlar...

Salıncakta sallanabilmenin,çevrilen bir ipte arkadaşından çok atlayabilmenin,bir uçurtmanın uçmasında egemenlik kurabilmenin zevkini yaşadığımız yıllar..

İlk okulum, ilk öğretmenim, ilk önlüğüm, beyaz yakam, beyaz kurdelem, ilk kitabım, ilk aşkım, bir simidi paylaştığım ilk sıra arkadaşım. İlk şiirimi okurken yarıda kaldığım, ağladığımmm. Alınan bir kalemle mutluluğu yakaladığım. Unutmaya kıyamadığım keyifli bir tebessümle hatırladığım yıllar...

Çocukluğum,çocukluğumuz....

Hayatı aşağıdan yukarıya seyrettiğimiz yıllar..

Keşke insanlar hep çocuk kalsalar..

Sevgiyle
Ayfer Bayraktar