17 Ağustos ve 12 Kasım depremlerini yaşamış ve bunun faturasını ağır ödemiş bir halk olarak depremden çok fazla korkar olduk. Geçen hafta içinde İzmir’de gerçekleşen sarsıntılar ve kulaktan kulağa dolanan hurafeler ile insanlar havaya aldırış etmeden gecelerini sokakta geçirdi. Televizyon kameraları çadırlarda kalan halkı çekti. O görüntülerde de yaşanan her türlü doğal afet ortamı içerisinde de kameralara en anlamsız gözlerle bakan yine çocuklardı. Ne olduğunu, neden olduğunu anlamadan, boş, kaygılı ve korkulu bakışlarla bir şeyleri yine kendi başlarına anlama çabası içerisindeydiler…
Şüphesiz deprem hepimiz için korkutucu bir durumdur. Fakat bu durumun gerçekleşme sebebi çocuklara anlatılmadığı sürece çocuklar için korkutucu olduğu kadar anlamsız da olacaktır. Hele hele medyanın filtresiz görüntüleri, abartı haberleri ile çocuğun zihni daha da bulanacaktır. Ayrıca çocuğun depreme evde yalnızken yakalanması, depremde bir yakınını kaybetmesi veya yaralanmasına tanık olması, anne-babasının deprem sırasındaki aşırı paniği çocukta deprem sonrası bir takım psikolojik sorunlar yaşamasına sebep olacaktır. Bu sorunların başında; uyku problemi, yalnız kalamama, kapalı mekanlarda durmak istememe, korku, iştahsızlık, parmak emme, tırnak yeme, kekeleme, anne/babaya bağımlılık, vb.
Ailelerin böylesi bir durumda çocukların zarar görmemesi için oldukça dikkatli, temkinli ve soğukkanlı olması gerekmektedir. Çünkü kaygı ve korku yayılımı en kolay duygulardandır. Deprem öncesinde çocuğa depremin nasıl gerçekleştiği yaşına uygun olarak anlatılmalıdır. Hiçbir zaman “Çocuktur anlamaz” denmemelidir. Eğer anne/baba kaygı ve korkusunu dizginleyemiyorsa, bu konuda profesyonel destek alması hem kendileri hem de çocukları için yerinde bir karar olacaktır. Bu dönemde özellikle çocukların evde yalnız kalması engellenmelidir. Çocuğa güven ve sevgi dolu bir ortam sunulmalıdır. Çocuğun duygularını, resim veya oyunla açığa çıkarması için ortam hazırlanmalı, birlikte oyun oynanmalıdır. Deprem anında yapması gerekenler anlatılmalı, böylece kendini daha güvende olabileceği aktarılmalıdır. Deprem hakkında tv ve gazeteleri takibi kontrol altında tutulmalıdır. Deprem hakkında ona yalan söylenmemeli, çocuğun korku ve kaygısı ile alay edilmemelidir. Bu dönemlerde gerçekleşebilecek çocuğun aşırı tepkileri biraz daha toleranslı karşılanmalıdır. Çocuğun bu durumla baş edemediği noktalarda, ailenin desteği yetmediği konusunda fikir birliği oluşursa mutlaka bir uzmanla görüşülmelidir.
Şüphesiz deprem hepimiz için korkutucu bir durumdur. Fakat bu durumun gerçekleşme sebebi çocuklara anlatılmadığı sürece çocuklar için korkutucu olduğu kadar anlamsız da olacaktır. Hele hele medyanın filtresiz görüntüleri, abartı haberleri ile çocuğun zihni daha da bulanacaktır. Ayrıca çocuğun depreme evde yalnızken yakalanması, depremde bir yakınını kaybetmesi veya yaralanmasına tanık olması, anne-babasının deprem sırasındaki aşırı paniği çocukta deprem sonrası bir takım psikolojik sorunlar yaşamasına sebep olacaktır. Bu sorunların başında; uyku problemi, yalnız kalamama, kapalı mekanlarda durmak istememe, korku, iştahsızlık, parmak emme, tırnak yeme, kekeleme, anne/babaya bağımlılık, vb.
Ailelerin böylesi bir durumda çocukların zarar görmemesi için oldukça dikkatli, temkinli ve soğukkanlı olması gerekmektedir. Çünkü kaygı ve korku yayılımı en kolay duygulardandır. Deprem öncesinde çocuğa depremin nasıl gerçekleştiği yaşına uygun olarak anlatılmalıdır. Hiçbir zaman “Çocuktur anlamaz” denmemelidir. Eğer anne/baba kaygı ve korkusunu dizginleyemiyorsa, bu konuda profesyonel destek alması hem kendileri hem de çocukları için yerinde bir karar olacaktır. Bu dönemde özellikle çocukların evde yalnız kalması engellenmelidir. Çocuğa güven ve sevgi dolu bir ortam sunulmalıdır. Çocuğun duygularını, resim veya oyunla açığa çıkarması için ortam hazırlanmalı, birlikte oyun oynanmalıdır. Deprem anında yapması gerekenler anlatılmalı, böylece kendini daha güvende olabileceği aktarılmalıdır. Deprem hakkında tv ve gazeteleri takibi kontrol altında tutulmalıdır. Deprem hakkında ona yalan söylenmemeli, çocuğun korku ve kaygısı ile alay edilmemelidir. Bu dönemlerde gerçekleşebilecek çocuğun aşırı tepkileri biraz daha toleranslı karşılanmalıdır. Çocuğun bu durumla baş edemediği noktalarda, ailenin desteği yetmediği konusunda fikir birliği oluşursa mutlaka bir uzmanla görüşülmelidir.
