Sanırım yazarken bile kötü olucam ama paylaşmak istedim. Hani bazen bi olay karşısında donup kalırsınız, söyleyecek söz bulamazsınız ya işte öyle oldu benimkide. Birinci dönemin ortalarında bi kız öğrencim geldi sınıfımıza. Çok acı ama 19 aylık kardeşini kaybetmişler yakın zamanda. Ve aile biraz olsun kötü hatıralarını arkadaşlarıyla unutsun diye okula yazdırmaya karar vermişler.Tabi doğal olarak bütün sınıf bağrımıza bastık onu. Geçenlerde hani şu çok güzel bi şarkımız vardır bizim: " Tohumlar fidana, fidanlar ağaca " diye işte onu söylüyorduk. Ve işin ilginç yanı ben ne zaman bu şarkıyı söylesem melodisinden dolayı aglayasım gelir. Çocukluğumdan beri yani. Neyse tam şarkının "örtülür toprağa, can verir doğaya" kısmını söyledim, öğrencim ayağa kalkıp "öğretmenim benim kardeşimide toprak örttü" demezmi. İşte sözün bittiği yerdi ve galiba artık bu şarkıyı hiç söyliyemiycem.