BENİMLE OYNAR MISIN?
________________________________________
Tülin YÜCESAN*
Devrek Anadolu Lisesi Müdür Başyardımcısı
Devrek/ZONGULDAK
İnsanoğlu doğduğu andan itibaren ilgiye, sevgiye ve bakıma muhtaçtır. En hızlı büyüme ve gelişmenin yaşandığı bebeklik dönemindeyse bu ihtiyaç daha fazladır. Bu nedenle ebeveynler çocuklarının bebeklik dönemlerini daha fazla önemser, bakımları ile bizzat ilgilenir ve zamanının büyük bir kısmını onlarla birlikte geçirmeye çalışırlar.
Çocuk dünyaya geldiğinde, çalışan ebeveynlerden en azından biri, çoğunlukla da anne, belli bir süreliğine iş hayatına ara vererek günün yirmi dört saatini çocuğun bakımına ayırır. Tâ ki çocuk konuşmaya ve çevresiyle iletişim kurarak kendi ihtiyaçlarını karşılayamasa da en azından dillendirebileceği zamana kadar.
Bebeklik döneminde çocuğun, her türlü ihtiyaçları anında karşılanır ve sorun ne ise anında çözülür. Buna karşılık biraz büyüdüğünde, büyükleriyle konuşarak iletişim kurmaya başladığında aynı duyarlık nedense pek gösterilmez. Örneğin anneyle oyun oynamak istediğini söylediğinde “şimdi işim var daha sonra oynarız” veya bir şeyi merak edip babasına soru sorduğunda “Seninle daha sonra ilgileneceğim, şimdi işimi bitirmeme izin verir misin?” gibi karşılıklar alır. Yani çocuk derdini anlatmaya başladığında anne, baba ve diğer büyüklerden artık eskisi gibi ilgi görmez. Oysa çoğunu uykuda geçirdiği bebeklik dönemine göre bu dönemde çocukların ebeveyne daha çok ihtiyaçları vardır. Çünkü bu dönemde, ebeveynlerini model olarak almaya başlarlar. Çalışan anneler tam bu dönemde iş hayatlarına geri dönerler. Çocuk da ya anneanneye ya babaanneye ya da hiç tanımadığı bir bakıcı anneye bırakılır. Oysa çocuğun anne ve babaya her anlamda daha çok ihtiyaç duyduğu dönem yeni başlamıştır.Düştüğü zaman elinden tutup kaldırmak, ağladığında teselli etmek, sorduğu her soruya cevap vermek, en güzel oyunları oynamak, en güzel masalları anlatarak öğle uykusuna yatırmak kısacası yaşamın her anını onunla paylaşmak için en güzel günler daha yeni başlamıştır.
Annelerin çalışma hayatına geri dönmesinden sonra “Bugün benim karnım çok ağrıyor veya midem bulanıyor” şeklinde şikâyette bulunmayan çocuk var mıdır acaba?
Çocuklarımız “Benimle oynar mısın?” dediklerinde “şimdi olmaz işim var, daha sonra oynarız” demekle çocuğumuzun bizimle paylaşmak istediği anları yok etmiş olmuyor muyuz? Bunun hiç “daha sonra”sı olur mu? Yapmamız gereken işimize ara verip onunla oynamak değil mi? Giden anlar bir daha geri gelmeyecek ancak yarım kalan işleri bitirmek için istemediğiniz kadar vakit istenirse bulunabilecektir.
Onunla şimdi beraber olmak; ilerde kendi çocuklarına anlatacağı anları yaşamak ve paylaşmak gerekmez mi? Onun geleceğini hazırlamak adına çocukluğunu çalmak doğru mu? Gelecek zaten onun, ama çocukluğunu ikinci bir kez yaşama şansı var mı?
Öyleyse....
Haydi yavrum oynamaya...
________________________________________
Tülin YÜCESAN*
Devrek Anadolu Lisesi Müdür Başyardımcısı
Devrek/ZONGULDAK
İnsanoğlu doğduğu andan itibaren ilgiye, sevgiye ve bakıma muhtaçtır. En hızlı büyüme ve gelişmenin yaşandığı bebeklik dönemindeyse bu ihtiyaç daha fazladır. Bu nedenle ebeveynler çocuklarının bebeklik dönemlerini daha fazla önemser, bakımları ile bizzat ilgilenir ve zamanının büyük bir kısmını onlarla birlikte geçirmeye çalışırlar.
Çocuk dünyaya geldiğinde, çalışan ebeveynlerden en azından biri, çoğunlukla da anne, belli bir süreliğine iş hayatına ara vererek günün yirmi dört saatini çocuğun bakımına ayırır. Tâ ki çocuk konuşmaya ve çevresiyle iletişim kurarak kendi ihtiyaçlarını karşılayamasa da en azından dillendirebileceği zamana kadar.
Bebeklik döneminde çocuğun, her türlü ihtiyaçları anında karşılanır ve sorun ne ise anında çözülür. Buna karşılık biraz büyüdüğünde, büyükleriyle konuşarak iletişim kurmaya başladığında aynı duyarlık nedense pek gösterilmez. Örneğin anneyle oyun oynamak istediğini söylediğinde “şimdi işim var daha sonra oynarız” veya bir şeyi merak edip babasına soru sorduğunda “Seninle daha sonra ilgileneceğim, şimdi işimi bitirmeme izin verir misin?” gibi karşılıklar alır. Yani çocuk derdini anlatmaya başladığında anne, baba ve diğer büyüklerden artık eskisi gibi ilgi görmez. Oysa çoğunu uykuda geçirdiği bebeklik dönemine göre bu dönemde çocukların ebeveyne daha çok ihtiyaçları vardır. Çünkü bu dönemde, ebeveynlerini model olarak almaya başlarlar. Çalışan anneler tam bu dönemde iş hayatlarına geri dönerler. Çocuk da ya anneanneye ya babaanneye ya da hiç tanımadığı bir bakıcı anneye bırakılır. Oysa çocuğun anne ve babaya her anlamda daha çok ihtiyaç duyduğu dönem yeni başlamıştır.Düştüğü zaman elinden tutup kaldırmak, ağladığında teselli etmek, sorduğu her soruya cevap vermek, en güzel oyunları oynamak, en güzel masalları anlatarak öğle uykusuna yatırmak kısacası yaşamın her anını onunla paylaşmak için en güzel günler daha yeni başlamıştır.
Annelerin çalışma hayatına geri dönmesinden sonra “Bugün benim karnım çok ağrıyor veya midem bulanıyor” şeklinde şikâyette bulunmayan çocuk var mıdır acaba?
Çocuklarımız “Benimle oynar mısın?” dediklerinde “şimdi olmaz işim var, daha sonra oynarız” demekle çocuğumuzun bizimle paylaşmak istediği anları yok etmiş olmuyor muyuz? Bunun hiç “daha sonra”sı olur mu? Yapmamız gereken işimize ara verip onunla oynamak değil mi? Giden anlar bir daha geri gelmeyecek ancak yarım kalan işleri bitirmek için istemediğiniz kadar vakit istenirse bulunabilecektir.
Onunla şimdi beraber olmak; ilerde kendi çocuklarına anlatacağı anları yaşamak ve paylaşmak gerekmez mi? Onun geleceğini hazırlamak adına çocukluğunu çalmak doğru mu? Gelecek zaten onun, ama çocukluğunu ikinci bir kez yaşama şansı var mı?
Öyleyse....
Haydi yavrum oynamaya...
