Öğretmen çocuklarla etraftaki nesneler hakkında konuşur. Doğada gördüğümüz kimi nesnelerin çok ağır, kimi nesnelerin çok hafif olduğunu söyler. ‘Bütün nesnelerin kendilerine özgü ağırlıkları vardır. Bazıları hepimizin taşıyabileceği kadar hafif, bazıları da hiç birimizin kaldıramayacağı kadar ağırdır’ der. Çocuklardan bu nesnelere bildikleri şeylerden örnekler vermelerini ister.’ Mesela sizin bildiğiniz çok ağır/çok hafif bir nesne söyler misiniz? Sizce etrafımızda gördüğümüz nesnelerden en ağır olanı hangisidir? ‘gibi sorular sorar. Çocukların verdiği cevaplar doğrultusunda konuşmayı tamamlar.
Daha sonra önceden çizmiş olduğu, üzerinde büyük bir kaya, ev, araba vb. çok ağır nesnelerin; yaprak, tüy, çiçek gibi çok hafif nesnelerin ve saat, telefon, bardak gibi herkesin taşıyabileceği ağırlıktaki nesnelerin resimlerinin bulunduğu kartonları çocuklara dağıtır ve bu kartonları iple boyunlarına asmalarına yardımcı olur.’ Çocuklar size nesnelerin hikâyesini anlatacağım. Sizler de ben hikâyeyi anlatırken boynunuzdaki nesnelerin isimlerini söyledikçe onların hareketlerini canlandıracaksınız.’ der. Ve ardından hikâyeyi anlatmaya başlar.
‘’ Kocaman bir evde bütün eşyalar mutluca yaşarlarmış. Saat duvarda, telefon sehpanın üstünde, bardak da mutfakta masanın üstünde duruyormuş. Evin garajında araba ve bahçede de kocaman bir kaya parçası varmış. Ayrıca bahçede yere düşmüş yapraklar, tavukların uçuşan tüyleri, rengârenk çiçekler de varmış. Çiçekler rüzgârda savruldukları için, insanlar gelip de onları kokladıkları için mutlularmış. Telefon, ara sıra çalıp birileri onunla konuştuğu için mutluymuş, bardakla de herkes su içiyormuş bu yüzden o da mutluymuş. Yapraklar ve tüyler de rüzgârla oradan oraya savrulup her yeri gezdikleri için mutluymuş. Çünkü bu nesneler hafiflermiş ve birileri onları hareket ettiriyorlarmış bu yüzden onların canı hiç sıkılmıyormuş. Ama ev, araba ve kaya parçası mutsuzmuş. Çünkü hiç kimseler onları hareket ettiremiyormuş, onlar hep aynı yerde duruyorlarmış ve bu yüzden de canları sıkılıyormuş. Ama yıllardır bu şekilde yaşamaya alışmış oldukları için artık eskisi kadar mutsuz değillermiş.’’
Öğretmen hikâyeyi anlatırken öğrenciler de karakterleri canlandırırlar. Canlandırma ve hikâye bittikten sonra öğretmen
‘Hangi karakterleri canlandırdınız?
Ev, araba ve kaya parçasının canı neden sıkılıyormuş?
Siz onların yerinde olsaydınız ne yapardınız?’ gibi sorularla değerlendirme yapar.