Amansız zaman işini hiç aksatmıyor. Geçtikçe anımızı eskitiyor... Ben bu gerçekliğe takıldım son zamanlarda. Yavaş yavaş bir ışığın sönmesine, birinin sanki hiç varolmamış gibi yok oluşuna, kaybolup gitmesine. İzlerinin silinmesine. Büyük bir yok oluşun geldiğini duyup hiç bir şey yapamamanın acısı benimki. Elimden hiç bir şey gelmiyor. Zaman , aman dur dedim. Gözlerim tanıklık ettiğine pişman, inanamıyor gördüklerine... Salgınlarda böyle hızla yayılıyor. Küçüçük etki, çığ gibi büyüyor. Yayılıyor, sarıyor ve yok ediyor. Görmen gereken, yaşaman, tatman gereken onca şey varken , bir noktada biteceğine inandırıyor seni. Yıldırıyor..Korkunç bir gerçekle yüzleştim bugün . Ölüm her an kapımızda. Sımsıcak yüzleri buz edercesine. Senin olanı senden götürürcesine. Dondum kaldım bugün , bakamadım yanımda duran gerçeğe. Üzüldüm çok üzüldüm. Korktum insanın halinden.Şoka girdim, sustum, yıkıldı içimde kelimeler, kaçtılar gizli yerlerine. Elim kolum , sağım solum durdu. Soluk alamadım, tıkandım. An durdu. Bir fotograf karesine, bir trajediye döndü o an. Acını ne farklı ne değişik boyutları varmış meğer. Birine bakamamanın ne demek olduğunu gördüm. Yapabilsem gücümü ona verebilsem keşke. Önümüzü hesaplamanın ne kadar gülünç olduğunu gördüm. İnsan olmanın değerini anladım bugün. Sağlam olmanın ve sağlam kalabilmenin ne demek olduğunu.. Şimdi. uyumadan önce dua edeceğim. Ya yaşat, ya çektirme diye... Ya da sabır ve güç ver hepimize...
__________________
HALEN?N HARES?