anne olmadan önce herşey o kadar kolay ve rahat görünüyorki insanın gözüne.çocuğu karnında taşı,dünyaya getir,besle ,uyut ve büyütten ibaret gibi geliyor.
Ben gebeliğiin başından itibaren normal doğum yapacağımı söyledim ancak olmadı.bir devlet hastanesinde çalışan bir yakınımız ki kendisi kadın doğumcudur bana güya kendisinin nöbetçi olduğu bir zamanda doğum yaptıracaktı.beni hastaneye çağırdı.özel odaya aldı.baktıki açılma yok suni sancı verdi ve çekti gitti.yanıma 6 saat boyunca 2 defa uğradı.birinde su kesesini patlattı bir diğerinde açılma var mı diye kontrol etmeye geldi.açılma olmadı mı,kadın beni bıraktı gitti mi,çocuğun kalp atışları zayıflıyor mu,doktorlar ameliyathaneler dolu diye ameliyata almıyorlar mı...Allah'tan ablam doktorda diğer doktorların yakasına yapışıp beni ameliyata aldırdı.ameliyathanenin girişinde elimde sonda tekerlekli sandalyede bekliyorum.hemşire afedersiniz bana hayvana bağırır gibi bir bağırdı kalk ordan çık şu sedyeye yat.canım burnumda cevap versen bir türlü vermesen bir türlü.neyse uyandığımda herşey bitmişti ama çok kötüydüm.bir mide bulantısıyla uyandım.istifra etmek istiyorum edemiyorum.ablam bak bu senin kızın diye bana bir bebek gösterdi ama görmek istemedim başta.daha sonra ayılınca iyice ablama nerde diye sordum.gösterdi ve o kadar tuhaf oldum ki.annelik çok acayip bir şey gerçekten.bu doğum tecrübesi sonrasında eşimin söylediği tek şey bir daha asla doğumu devlet hastanesinde yaptırmayacağım.gerekirse kredi çekicem ama bu rezilliği yaşatmayacağım.eşim doktoru dövecekti,annem çektiklerime dayanamadı çıktı yanımdan,ablam bir doktor olarak lanet etti.doğum sonrasında doktorlar kaç kere geldi dersiniz yanıma.1 defa.hemşire zahmet etti de 2 kere geldi.paranla rezil olmak bu.sıkıntı yaşamayalım diye özel hastaneye vereceğimiz kadar özel oda parası verdik o yere.
Ben gebeliğiin başından itibaren normal doğum yapacağımı söyledim ancak olmadı.bir devlet hastanesinde çalışan bir yakınımız ki kendisi kadın doğumcudur bana güya kendisinin nöbetçi olduğu bir zamanda doğum yaptıracaktı.beni hastaneye çağırdı.özel odaya aldı.baktıki açılma yok suni sancı verdi ve çekti gitti.yanıma 6 saat boyunca 2 defa uğradı.birinde su kesesini patlattı bir diğerinde açılma var mı diye kontrol etmeye geldi.açılma olmadı mı,kadın beni bıraktı gitti mi,çocuğun kalp atışları zayıflıyor mu,doktorlar ameliyathaneler dolu diye ameliyata almıyorlar mı...Allah'tan ablam doktorda diğer doktorların yakasına yapışıp beni ameliyata aldırdı.ameliyathanenin girişinde elimde sonda tekerlekli sandalyede bekliyorum.hemşire afedersiniz bana hayvana bağırır gibi bir bağırdı kalk ordan çık şu sedyeye yat.canım burnumda cevap versen bir türlü vermesen bir türlü.neyse uyandığımda herşey bitmişti ama çok kötüydüm.bir mide bulantısıyla uyandım.istifra etmek istiyorum edemiyorum.ablam bak bu senin kızın diye bana bir bebek gösterdi ama görmek istemedim başta.daha sonra ayılınca iyice ablama nerde diye sordum.gösterdi ve o kadar tuhaf oldum ki.annelik çok acayip bir şey gerçekten.bu doğum tecrübesi sonrasında eşimin söylediği tek şey bir daha asla doğumu devlet hastanesinde yaptırmayacağım.gerekirse kredi çekicem ama bu rezilliği yaşatmayacağım.eşim doktoru dövecekti,annem çektiklerime dayanamadı çıktı yanımdan,ablam bir doktor olarak lanet etti.doğum sonrasında doktorlar kaç kere geldi dersiniz yanıma.1 defa.hemşire zahmet etti de 2 kere geldi.paranla rezil olmak bu.sıkıntı yaşamayalım diye özel hastaneye vereceğimiz kadar özel oda parası verdik o yere.
(
))