Puanları
16
Solutions
0
- Katılım
- 15 Ağu 2007
- Mesajlar
- 221
- Tepki Skoru
- 0
- Puanları
- 16
- Yaş
- 67
BAHAR DÜŞLERİYLE ÖLMEK(Kahramanı gerçek,gerisi hayal gücüm.)
Sokaktaki gürültüler artık ulaşmıyordu bile kulağına.Sıcacık bir banyo ve kendisine kucak açacak şefkatli bir dosta ihtiyacı vardı.Daha sonra günlerce uyumaya…
“Hadi,kalk.Sabah oldu,kahvaltın hazır.”diyen bir ses duymak istiyordu kulakları.
Çok şey mi istiyordu?Belli ki ,çoktu istedikleri.Öyle olmasaydı ne işi vardı şimdi kaldırımlarda.
Öylesine soğuk,öylesine acımasız esiyordu ki rüzgar.Kar alabildiğine yağıyor,titreyen ellerini ısıtmaya yetmiyordu nefesi.Ayakkabıları ise çoktan terk etmişti ayaklarını.Her zamanki köşesine çömeldi.
Kapılar…Yüzüne kapanan kahrolası kapılar…Kapılarda mıydı suç yoksa kapatanlarda mı?Cevabını kim verebilirdi bu sorunun?
“Üşüyorum,anneciğim.Gel beni ısıt.”dedi sesli olarak.Sesini duyan olmadı.Gözlerini gökyüzüne çevirdi sonra.Kanatları zor açılan,belki de biraz sonra donacak olan birkaç karartı gördü alaca karanlıkta.Onlardan ne farkı vardı ki…İnsan olması,kuşlarla aynı kaderi paylaşmasına engel değildi.Kuşlar yuvalarına ulaşabildikleri an kendisinden daha şanslı olacaktı üstelik.Onların sağlam kanatları vardı yine işe yarayan…Kendisinin ise sadece donmak üzere olan kolları...
Hava iyice kararmış,sokaktaki tek tük ayak sesleri de duyulmaz olmuştu artık.Hiç kimse sormamıştı “gidecek yerin var mı?”diye
Vücudunu topladı,dizlerini kollarının arasına aldı.Gözleri,uyumak için çırpınıyor,vücudu gittikçe ağırlaşıyor,ayakları karıncalanıyordu…Uyku bir kurtuluş olur muydu acaba?Bir boşluk içerisine düşer gibi olduğunu hissetti.
Küçük bir öğrenciyken, öğretmeninin anlattığı”Kibritçi Kız” masalını hatırladı sonra.Kendisinin yakabileceği bir tek kibriti bile yoktu.Kim bilir,bu saatlerde kaç çocuk sıcacık sobanın başında annesine,babasına sarılıyor,kaç çocuk kendisiyle aynı kaderi paylaşıyordu?
Kar taneleri,bir anda bahar çiçeklerine dönüştü,ağaç dallarında.Yüreğinin bir yerine kor parçaları koydular sanki.Artık üşümeyecekti.Yaşıtları sıcacık yataklarında uyurken,kendisini bahar çiçeklerini hayal etmeye mahkum edenler,taşıyamayacağı sorumlulukları yükleyenler omuzlarına…Sihirli sopayı gösterip sonra çekip gidenler…Yüzüne kapıları kapatanlar üşümeliydi bundan sonra.
Sıcak bir kucak bulma ümidiyle yanına yaklaşan minik bir kediden başka varlığını hisseden olmadı.Kollarını son bir gayretle uzattı,kucağına aldı kediyi.
“Biliyor musun,ben senin kadar şanslı değilim;çünkü beni koruyacak bir paltom bile yok.”diyebildi.
Moraran dudakları sustu.Kolları iki yanına düştü.Bir süre sonra katılaşan bedenini yoklayan minik kedi de terk etti onu.
Ertesi gün donmuş bedeninde darp izleri aradılar,bulamadılar.Suçluları aramak ise akıllarına hiç gelmedi.
Sokak çocuğuydu o.Sokakta doğmadı;ama sokakta bahar düşleri kurarken öldü.
Fazla bir şey istemedim sizden.
Ne cicili bicili giysiler,
Ne ekmek arası döner.
Ne bisiklet,ne de bir genç odası.
Bir kap yemek,biraz ekmek.
Bir yatak.bir yorgan;
Ve kapalı bir mekan.
Hakkım yok muydu bu kadarına?
Ülkü DUYSAK 04.01.2002
Sokaktaki gürültüler artık ulaşmıyordu bile kulağına.Sıcacık bir banyo ve kendisine kucak açacak şefkatli bir dosta ihtiyacı vardı.Daha sonra günlerce uyumaya…
“Hadi,kalk.Sabah oldu,kahvaltın hazır.”diyen bir ses duymak istiyordu kulakları.
Çok şey mi istiyordu?Belli ki ,çoktu istedikleri.Öyle olmasaydı ne işi vardı şimdi kaldırımlarda.
Öylesine soğuk,öylesine acımasız esiyordu ki rüzgar.Kar alabildiğine yağıyor,titreyen ellerini ısıtmaya yetmiyordu nefesi.Ayakkabıları ise çoktan terk etmişti ayaklarını.Her zamanki köşesine çömeldi.
Kapılar…Yüzüne kapanan kahrolası kapılar…Kapılarda mıydı suç yoksa kapatanlarda mı?Cevabını kim verebilirdi bu sorunun?
“Üşüyorum,anneciğim.Gel beni ısıt.”dedi sesli olarak.Sesini duyan olmadı.Gözlerini gökyüzüne çevirdi sonra.Kanatları zor açılan,belki de biraz sonra donacak olan birkaç karartı gördü alaca karanlıkta.Onlardan ne farkı vardı ki…İnsan olması,kuşlarla aynı kaderi paylaşmasına engel değildi.Kuşlar yuvalarına ulaşabildikleri an kendisinden daha şanslı olacaktı üstelik.Onların sağlam kanatları vardı yine işe yarayan…Kendisinin ise sadece donmak üzere olan kolları...
Hava iyice kararmış,sokaktaki tek tük ayak sesleri de duyulmaz olmuştu artık.Hiç kimse sormamıştı “gidecek yerin var mı?”diye
Vücudunu topladı,dizlerini kollarının arasına aldı.Gözleri,uyumak için çırpınıyor,vücudu gittikçe ağırlaşıyor,ayakları karıncalanıyordu…Uyku bir kurtuluş olur muydu acaba?Bir boşluk içerisine düşer gibi olduğunu hissetti.
Küçük bir öğrenciyken, öğretmeninin anlattığı”Kibritçi Kız” masalını hatırladı sonra.Kendisinin yakabileceği bir tek kibriti bile yoktu.Kim bilir,bu saatlerde kaç çocuk sıcacık sobanın başında annesine,babasına sarılıyor,kaç çocuk kendisiyle aynı kaderi paylaşıyordu?
Kar taneleri,bir anda bahar çiçeklerine dönüştü,ağaç dallarında.Yüreğinin bir yerine kor parçaları koydular sanki.Artık üşümeyecekti.Yaşıtları sıcacık yataklarında uyurken,kendisini bahar çiçeklerini hayal etmeye mahkum edenler,taşıyamayacağı sorumlulukları yükleyenler omuzlarına…Sihirli sopayı gösterip sonra çekip gidenler…Yüzüne kapıları kapatanlar üşümeliydi bundan sonra.
Sıcak bir kucak bulma ümidiyle yanına yaklaşan minik bir kediden başka varlığını hisseden olmadı.Kollarını son bir gayretle uzattı,kucağına aldı kediyi.
“Biliyor musun,ben senin kadar şanslı değilim;çünkü beni koruyacak bir paltom bile yok.”diyebildi.
Moraran dudakları sustu.Kolları iki yanına düştü.Bir süre sonra katılaşan bedenini yoklayan minik kedi de terk etti onu.
Ertesi gün donmuş bedeninde darp izleri aradılar,bulamadılar.Suçluları aramak ise akıllarına hiç gelmedi.
Sokak çocuğuydu o.Sokakta doğmadı;ama sokakta bahar düşleri kurarken öldü.
Fazla bir şey istemedim sizden.
Ne cicili bicili giysiler,
Ne ekmek arası döner.
Ne bisiklet,ne de bir genç odası.
Bir kap yemek,biraz ekmek.
Bir yatak.bir yorgan;
Ve kapalı bir mekan.
Hakkım yok muydu bu kadarına?
Ülkü DUYSAK 04.01.2002
