AİLESİNİ ARAYAN KARDAN ADAM
O gün, yylyn ilk kary ya?my?ty. Narlyköy’ün çocuklary hemen toplanyp, kendilerine kömür gözlü, havuç burunlu, sevimli bir kardan adam yaptylar. Bütün gün ne?e içinde kartopuna tutup, oynadylar.
Çocuklaryn sevinçli.hali kardan adamyn da çok ho?una gitmi?ti. Onlaryn çevresinde ko?up oynamasy bir anda kardan adamy da canlandyrmy? gibiydi. Öyle ki, karanlyk bastyryp da çocuklar evlerine çekilince pek hüzünlendi. Kendisini çok yalnyz hissetti. Öylesine üzüldü, öylesine üzüldü ki, neredeyse buzdan kalbi “Çyt!” diye kyrylacakty. Sonra, “Belki de onlary yeniden görebilirim,” diye dü?ündü. Yava?ça yeniden do?rulup, en yakynyndaki evin penceresine yakla?ty. Yçeride çytyr çytyr yanan soba, camlary iyice bu?ulamy?ty. Yine de annenin küçük toprak taslara buhary tüten, sycacyk çorba doldurdu?u görülebiliyordu. Baba, sobanyn a?zyna kürek kürek kömür atyyordu. Çocuklaryn ne?esine de diyecek yoktu. Bir yandan buhary tüten çorbaya ka?yk sallarken, bir yandan da o gün okulda olanlary anlatyyorlardy.
Kardan adam üzüntüyle içini çekti. Kendisinin hiç evi, ailesi olmamy?ty. Nasyl olsun? Günübirlik ya?yyordu zaten. Üstelik ?u sevimli afacanlar olmasa ayaklar altynda ezilen bir tutam kardan ba?ka bir ?ey olmayacakty. Hele ?u Güne? yüzünü birazcyk gösterse, ya?amynyn o anda son bulaca?yny biliyordu.
Birden kararyny verdi. Daha önce kar tanelerinden birinin anlatty?y o KUTUP denilen yere gidecekti. Böylece yyllaryny birlikte geçirebilece?i bir aileye de kavu?abilirdi.
Ertesi sabah çocuklar soka?a çyktyklarynda bir ?a?yrdylar ki sormayyn. Her yan karlarla kaplyydy. Gece hava daha da so?udu?u için karlar erimemi?ti, ama bir gün önce özene bezene yaptyklary kardan adam birdenbire yok olmu?tu? Do?rusu kimsenin akly bu i?e ermedi.
Kardan adama gelince... Az gitti... Dere tepe düz gitti... Donmu? topraklaryn üzerinden, çatyr çutur buzlaryn arasyndan geçti. Sonunda Kutup bölgesine vardy. Önce buz gibi rüzgar kar?ylady onu. Sonra siyah elbiseli penguenlerle, sevecen foklar sardy çevresini. Foklar küçük yüzgeçleriyle sa?yna soluna dokunup onunla arkada? olmak istediklerini söylediler. Penguenlerin bir kysmy ne?e içinde el çyrpyp bu yeni dostu selamladylar. Bazylary da merakla havuç burnunu, çaly süpürgesini çeki?tirdi. ?akacy rüzgar, ba?yndaki ?apkayy kapyp kaçyrdy. Kardan adam da onlary pek sevmi?ti.”Artyk eriyip çamurlara kary?mak yok”, diye myryldandy kendi kendine... “Burada yyllarca ya?ayabilirim.”
Ama bir süre sonra herkes kendi i?ine daldy gitti. Zavally kardan adam yine tek ba?yna kalmy?ty. Ylk kez kar ve buz onu titretti. Ynanyr mysynyz, a?açlary, hatta güne?i bile özler oldu. Hele çocuklar... Hele o yaramaz çocuklar burnunda tüter olmu?tu. Üstelik ?imdi, arzulady?y bir aileye ancak onlaryn yardymyyla kavu?aca?yny da anlamy?ty. Sevilmek istiyordu. Ya?amy bir gün bile sürse, birlerinin ona sarylmasy, onlaryn sycakly?yny duymasy gerekliydi.
Çocuklar, ilkbaharyn sevimli müjdecisi ku? cyvyltylaryyla uyandyklary bir sabah, sokakta hiç beklemedikleri bir konukla kar?yla?tylar. Kardan adam esrarengiz ?ekilde ortadan kayboldu?u gibi, yine ayny anla?ylmaz bir güçle ortaya çykmy?, onlara gülümsüyordu. Yemye?il çimenlerle, papatyalaryn arasynda durmu?, omuzlaryna konan ku?laryn ?arkylaryny dinliyor gibiydi. Her halinden mutluluk içinde oldu?u anla?ylyyordu.
Köyün sokaklary bir anda ne?eli çy?lyklarla doldu. Köyün her evinden bir iki çocuk ko?arak çykyp bu eski dostun çevresini saryyordu. Bu güzel manzarayy gören güne?, bir buluta kendisini örtmesini rica etti. Biraz daha geç ysynyp, çocuklarla kardan adamyn mutlulu?unu elinden geldi?ince uzatmaya çaly?ty. Her geçen dakika eriyip topra?a kary?an kardan adam ise mutlu gülücükler da?ytmaya devam ediyordu çevresine. Birkaç ay sonra yeniden bulu?acaklaryny biliyordu Artyk, bu dünyada çocuklar var oldukça ve kar ya?dykça her ky? yeniden do?aca?yna inanyyordu.
O gün, yylyn ilk kary ya?my?ty. Narlyköy’ün çocuklary hemen toplanyp, kendilerine kömür gözlü, havuç burunlu, sevimli bir kardan adam yaptylar. Bütün gün ne?e içinde kartopuna tutup, oynadylar.
Çocuklaryn sevinçli.hali kardan adamyn da çok ho?una gitmi?ti. Onlaryn çevresinde ko?up oynamasy bir anda kardan adamy da canlandyrmy? gibiydi. Öyle ki, karanlyk bastyryp da çocuklar evlerine çekilince pek hüzünlendi. Kendisini çok yalnyz hissetti. Öylesine üzüldü, öylesine üzüldü ki, neredeyse buzdan kalbi “Çyt!” diye kyrylacakty. Sonra, “Belki de onlary yeniden görebilirim,” diye dü?ündü. Yava?ça yeniden do?rulup, en yakynyndaki evin penceresine yakla?ty. Yçeride çytyr çytyr yanan soba, camlary iyice bu?ulamy?ty. Yine de annenin küçük toprak taslara buhary tüten, sycacyk çorba doldurdu?u görülebiliyordu. Baba, sobanyn a?zyna kürek kürek kömür atyyordu. Çocuklaryn ne?esine de diyecek yoktu. Bir yandan buhary tüten çorbaya ka?yk sallarken, bir yandan da o gün okulda olanlary anlatyyorlardy.
Kardan adam üzüntüyle içini çekti. Kendisinin hiç evi, ailesi olmamy?ty. Nasyl olsun? Günübirlik ya?yyordu zaten. Üstelik ?u sevimli afacanlar olmasa ayaklar altynda ezilen bir tutam kardan ba?ka bir ?ey olmayacakty. Hele ?u Güne? yüzünü birazcyk gösterse, ya?amynyn o anda son bulaca?yny biliyordu.
Birden kararyny verdi. Daha önce kar tanelerinden birinin anlatty?y o KUTUP denilen yere gidecekti. Böylece yyllaryny birlikte geçirebilece?i bir aileye de kavu?abilirdi.
Ertesi sabah çocuklar soka?a çyktyklarynda bir ?a?yrdylar ki sormayyn. Her yan karlarla kaplyydy. Gece hava daha da so?udu?u için karlar erimemi?ti, ama bir gün önce özene bezene yaptyklary kardan adam birdenbire yok olmu?tu? Do?rusu kimsenin akly bu i?e ermedi.
Kardan adama gelince... Az gitti... Dere tepe düz gitti... Donmu? topraklaryn üzerinden, çatyr çutur buzlaryn arasyndan geçti. Sonunda Kutup bölgesine vardy. Önce buz gibi rüzgar kar?ylady onu. Sonra siyah elbiseli penguenlerle, sevecen foklar sardy çevresini. Foklar küçük yüzgeçleriyle sa?yna soluna dokunup onunla arkada? olmak istediklerini söylediler. Penguenlerin bir kysmy ne?e içinde el çyrpyp bu yeni dostu selamladylar. Bazylary da merakla havuç burnunu, çaly süpürgesini çeki?tirdi. ?akacy rüzgar, ba?yndaki ?apkayy kapyp kaçyrdy. Kardan adam da onlary pek sevmi?ti.”Artyk eriyip çamurlara kary?mak yok”, diye myryldandy kendi kendine... “Burada yyllarca ya?ayabilirim.”
Ama bir süre sonra herkes kendi i?ine daldy gitti. Zavally kardan adam yine tek ba?yna kalmy?ty. Ylk kez kar ve buz onu titretti. Ynanyr mysynyz, a?açlary, hatta güne?i bile özler oldu. Hele çocuklar... Hele o yaramaz çocuklar burnunda tüter olmu?tu. Üstelik ?imdi, arzulady?y bir aileye ancak onlaryn yardymyyla kavu?aca?yny da anlamy?ty. Sevilmek istiyordu. Ya?amy bir gün bile sürse, birlerinin ona sarylmasy, onlaryn sycakly?yny duymasy gerekliydi.
Çocuklar, ilkbaharyn sevimli müjdecisi ku? cyvyltylaryyla uyandyklary bir sabah, sokakta hiç beklemedikleri bir konukla kar?yla?tylar. Kardan adam esrarengiz ?ekilde ortadan kayboldu?u gibi, yine ayny anla?ylmaz bir güçle ortaya çykmy?, onlara gülümsüyordu. Yemye?il çimenlerle, papatyalaryn arasynda durmu?, omuzlaryna konan ku?laryn ?arkylaryny dinliyor gibiydi. Her halinden mutluluk içinde oldu?u anla?ylyyordu.
Köyün sokaklary bir anda ne?eli çy?lyklarla doldu. Köyün her evinden bir iki çocuk ko?arak çykyp bu eski dostun çevresini saryyordu. Bu güzel manzarayy gören güne?, bir buluta kendisini örtmesini rica etti. Biraz daha geç ysynyp, çocuklarla kardan adamyn mutlulu?unu elinden geldi?ince uzatmaya çaly?ty. Her geçen dakika eriyip topra?a kary?an kardan adam ise mutlu gülücükler da?ytmaya devam ediyordu çevresine. Birkaç ay sonra yeniden bulu?acaklaryny biliyordu Artyk, bu dünyada çocuklar var oldukça ve kar ya?dykça her ky? yeniden do?aca?yna inanyyordu.
